এজাক বৰষুণ

শেষ ক্লাছটো কৰি ওলাই আহিছিলো মাথোঁ,
এজাক চিনাকি বৰষুণ নামি আহিছিল তেতিয়া....

বৰষুনত তিতিব এৰিছো,
পাহৰি গইছো চিঞৰি চিঞৰি গান গাবলে
নোৱাৰা হইছো নিশাৰ আচলত কবিতা লিখিবলে....
মনত এতিয়াও আছে সেই ৰাতিটো
তোমাক যে এৰি আহিছিলো শুকুলা চাদৰৰ তলত
তুমিযে মোক মাত নিদিয়াকে শুই গইছিলা......কিয় শুই গইছিলা????

বন্ধুসকলে বুজাইছিলে
তুমি হেনো আৰু কেতিয়াও সাৰ নোপোৱা,
কিন্তু, মই ৰই আছিলো
মই ৰই আছিলো
ওৰে ৰাতি বৰষুনত তিতি তোমাৰ কাষত
কিজানি তুমি সাৰ পাবা
কিজানি তুমি মোক সাবটি ল'বা
মই ৰই আছিলো তোমাৰ কাষত
শেষবাৰৰ বাবে বৰষুনত তিতি.............।

আজি বহুদিন পিছত
আকৌ তিতিছো,
মন আকাশৰ মেঘজাক গৰজিছে একেলগে,
বৰষাৰ প্রতিটোপালে
মোৰ দেহ মন চুই গইছেহি,
তুমি তুমি গোন্ধোৱা মোৰ দেহ্ত পৰি
চিঞৰি  উঠিছে সিহঁত...
''তাতকৈ যে চেচা তোমাৰ ওঁঠৰ স্পর্শবোৰ সিঁচৰতি হই আছে মোৰ দেহত''
সেইজাক মৰম আজিও ৰাখিছো
সযতনে মোৰ বুকুৰ মাজত................।

চাওঁতে  চাওঁতে বৰষুনজাক নাইকিয়া হই গল,
কিন্তু মইযে তিতিয়ে আছো,
আৰু আজীৱন তিতি থাকিম,
কিয়নো...

স্মৃতিৰ বৰষুণজাক যে সদায় আহে
মোক তোমাৰ মৰমৰ সেই চেচা পৰশ দিবলে..................................॥