মই তোমাৰ কবিতা হ'ব বিচাৰিছিলো !!!!

মই তোমাৰ কবিতা হব বিচাৰিছিলো !!!!
মই নীৰৱে তোমাৰ
ৰঙা দুটি ওঁঠৰ পৰা নিগৰি অহা
প্রতিটো শব্দ হ'ব বিচাৰিছিলো !!
মই তোমাৰ কবিতা হ'ব বিচাৰিছিলো !!!!
কিন্তু................
নোৱাৰিলো,
হয়,নোৱাৰিলো
মই তোমাৰ একোই হ'ব নোৱাৰিলো,
তুমি তোমাৰ সকলো শব্দই স্তদ্ধ কৰি দিলা,
আনকি হৃদয়ৰ স্পন্দনও মই হ'ব নোৱাৰিলো।

স্তদ্ধ হই গ'ল এদিন সেই স্পন্দন
মোৰ হ'ব গই গই....
মাথোঁ মৌনতা আহি ৰই গল বুকুৰ আকাশত।
আৰু যে কেতিয়াও শুনা নগ'ল
বৰষুণৰ শব্দ তাত,
আৰু যে কেতিয়াও
সেউজী নহল নিসংগ বুকু।

অথচ
তুমি কিন্তু কবিতা লিখিলা ,
মই নজনাকইয়ে!!!
মই নজনাকইয়ে মোৰ জীৱনত ,
মৌনতাৰ ভাষাত ,
তুমিহীনতাৰ কবিতা লিখি গ'লা.....

তুমি চিন্তা নকৰিবা,
তোমাৰ সেই অন্তিম আৰু শেষ কবিতাৰ স্মৃতি হই
আজিবন ৰই থাকিম
মৌন কবি হই,
আজিবন ৰই থাকিম
মৌন কবি হই...........॥