এডাল চিগাৰেট

৬৯ ধের্ঘ্যৰ এডাল চিগাৰেটে
যাক শুহি,
হয়তো  পুনৰ সোৱৰিম তোমাক
এন্ধাৰৰ মাজত...
অথবা,
পাহৰি যাম
দিঠকৰ কঠিন বাস্তবত...

এডাল চিগাৰেট,
যাৰ ধোৱাৰ কুন্ডলিৰ পাকত ,
হয়তো ভালপোৱাৰ সমস্ত সপোন
অসীমতাত বিলীন কৰি দিম ...
অথবা,
চিৰদিনৰ বাবে পাহৰণিৰ গর্ভত
তলসৰা ছাইৰে কবৰ দিম...
 
এডাল চিগাৰেট,
হয়তো আঙুলিৰ মাজৰ পৰা চিৰবিদায় দি,
এজাক নতুন আশাৰ ৰূপ ল'ম....
অথবা,
চিৰস্হায়ী ভাবে জিৰাব দিম দুই আঙুলিত
আৰু আত্মঘাতী হ'ম.....

....প্রেৰণা....

ঠিকনাবিহীন হৈ আছিলো, 

এজাক দুখৰ অশ্রুক সাবটি আছিলো,
বিষাদৰ কুৱলিৰ মাজত,
ডুব গৈ আছিল মোৰ নিসংগ হৃদয়,.....

তুমি আহিলা এজাক মৰমৰ ৰ'দালি হৈ,
আঁতৰাই পঠালা বিষাদৰ কুৱলি,
মৰমৰ জোৱাৰে আৱেগৰ পাৰ ভাগি,
মুচি নিলে দূখৰ সকলো অশ্রু,....

দুহাতত ধৰি মোৰ,
চকুত চকু থই,
কৈ দিলা মোক,
''তোমাৰ ঠিকনা মোৰ হৃদয়''

অনামিকা...মই অনুপম কলিতাই কৈছোঁ (১)

মই অনুপম কলিতাই কৈছোঁ
হয় ,
তোমাৰ একালৰ হৃদয়ৰ ইনবক্স ফুল কৰি ৰখা
নীলা প্রেমিকজনে কৈছোঁ..
কি খবৰ তোমাৰ ?
শিৰত ৰঙা ফোঁটটোৰে বেচ সুন্দৰ লাগিছে তোমাক,
সেই ৰঙা ফোঁটটোৱে কাৰ অস্তিত্ব কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিছে??
মই কেতিয়াই নেভাবো সেয়া মোৰ,
এয়া এক দিঠক তোমাৰ তেওঁৰ,
নহয়নে অনামিকা??
........
তুমি নিৰুত্তৰ হ'বা বুলি আগতেই জানিছিলো,
মোৰ নীলা বুকুত তোমাৰ এই মৌনতা
ফুলি থকা শেৱালী একোটাৰ দৰেই,
সই শেৱালী সৰি ভৰি গ'ল মোৰ বাগিছা,
আৰু অজানিতে বুটুলি লৈ গ'ল আন কোনোবাই,
যাৰ অস্তিত্বৰ উমান মোক কাহানিও দিয়া নাছিলা তুমি.............|

অনামিকা মই অনুপম কলিতাই কৈছো,
সেই দূখী কবিজনে কৈছো,
যাৰ কেতিয়াও সামর্থ নহল
তোমাক পেন্টালুনচ, হাব, বিগবাজাৰত লৈ যোৱাৰ,
তোমাৰ দুচকুত এয়াই মোৰ প্রেমৰ আধৰুৱা ৰূপ,
কি কৰিম কোৱা?
কে.এফ.চিত তোমাক লৈ যোৱাৰ পিছৰ তিনিটা দিন মই লঘোণে আছিলো,
তথাপিও নোৱাৰিলোঁ  তোমাৰ লেগ পিচৰ হেঁপাহ পূৰন কৰিব !
কি কৰিম কোৱা?
তোমাৰ হৃদয়খনি এতিয়া যাৰ অধীনত
সুধিবা তেওঁক
এজাক মলয়াৰ আমনিত লিখেনে তেওঁ কবিতা??তেওঁক সুধিবা
নিৰবতাৰ সুৰ ৰছি গান গাইছেনে তেও কেতিয়াবা ??
মই জানো তুমি নোসোধা..অনামিকা
তুমি নোসোধিবাও তেওক
তেওৰ প্রিয় ৰঙ কি ?
সহজে কৈ দিব তেও..ৰঙা
হয়তো তুমি কৈ উঠিবা নহয় নীলা
পিচমূহুর্তত পূনৰ কৈ উঠিবা..ও ৰঙা
খবৰদ্দাৰ.!
স্মৃতিবোৰক মোৰ ঠিকনা কেতিয়াও নিদিবা,
পাহৰনিৰ গর্ভত এবাৰ মোক ঠেলি,
পুনৰ ওভতাই অনাৰ বিফল প্রয়াস কেতিয়াও নকৰিবা অনামিকা,
কেতিয়াও নকৰিবা...|
তেওক গুথি দিব কবা টকাৰ প্রকান্ড প্ৰকাণ্ড বান্দিল
তোমাৰ আশাৰ পাখিত,
তাকে লৈ উৰিবা তুমি মই নিব নোৱাৰা তোমাৰ প্রিয় ঠাইবোৰত
মাথো নেপাবা বিচাৰি ফাগুন কেতিয়াও মনত...|

অনামিকা মই অনুপম কলিতাই কৈছো,
তোমাৰ কল্পনাৰ বিপৰীতে
মোক, মাথো মোক ভাল পোৱা এজনী গাঁৱলীয়া গাভৰুৰ
প্রেমত পুনৰ জীৱিত হৈ উঠা
পৃথিৱীৰ অন্যতম সুখী মানুহজনে কৈছো...
মই 'অনুপম কলিতা'ই কৈছোঁ..........||

ক্ষমা কৰিবা ... দুখজাক এৰি তোমাৰ কাষলৈ যাব নোৱাৰিম মই,

তুমি চাগে, সচা মৰমেৰে ভৰা
এধানি হৃদয়
সাঁচি ৰাখিছা,
পুৱতি নিশাৰ চিকমিক
নিয়ৰৰ ফুল বুটলিছা,
অথবা এজাক সুখৰ সপোনৰ নাম লিখিছা
তোমাৰ মন আকাশত,
মোলৈ বুলি..............|

অনুগ্রহ কৰি,
তুমি নাসাঁচিবা,
তুমি নুবুটুলিবা,
তুমি নিলিখিবা,
অথলে যাব তোমাৰ সকলো প্রয়াস
দুখৰ কোচত তুলি তালি ডাঙৰ হোৱা
বিৰহৰ কবি মই..
তুমি চাগে নাজানিলা,
দুখহীন অনুপম অনুপম নহয়..
নক'বা মোক মৰম সাঁচিব,
নিদিবা মোক সুখৰ কবিতা লিখিব,
নক'বা মোক সপোন ৰছিব,...|

যদি তুমি সাচিবই বিচাৰিছা.
তেন্তে সাঁচিবা মোলৈ এধানি নিভাঁজ দুখ,
যদি বুটলিবলৈয়ে মেলিছা মন,
মোৰ জীৱনত বেদনাৰ প্রতি খোজ,
যদি লিখিবই জানা তুমি,
তেন্তে লিখা মোৰ বুকুত বিৰহৰ এটি গান,
অন্যথা
ক্ষমা কৰিবা, দুখজাক এৰি তোমাৰ কাষলৈ যাব নোৱাৰিম মই...............||

এজাক বৰষুণ

শেষ ক্লাছটো কৰি ওলাই আহিছিলো মাথোঁ,
এজাক চিনাকি বৰষুণ নামি আহিছিল তেতিয়া....

বৰষুনত তিতিব এৰিছো,
পাহৰি গইছো চিঞৰি চিঞৰি গান গাবলে
নোৱাৰা হইছো নিশাৰ আচলত কবিতা লিখিবলে....
মনত এতিয়াও আছে সেই ৰাতিটো
তোমাক যে এৰি আহিছিলো শুকুলা চাদৰৰ তলত
তুমিযে মোক মাত নিদিয়াকে শুই গইছিলা......কিয় শুই গইছিলা????

বন্ধুসকলে বুজাইছিলে
তুমি হেনো আৰু কেতিয়াও সাৰ নোপোৱা,
কিন্তু, মই ৰই আছিলো
মই ৰই আছিলো
ওৰে ৰাতি বৰষুনত তিতি তোমাৰ কাষত
কিজানি তুমি সাৰ পাবা
কিজানি তুমি মোক সাবটি ল'বা
মই ৰই আছিলো তোমাৰ কাষত
শেষবাৰৰ বাবে বৰষুনত তিতি.............।

আজি বহুদিন পিছত
আকৌ তিতিছো,
মন আকাশৰ মেঘজাক গৰজিছে একেলগে,
বৰষাৰ প্রতিটোপালে
মোৰ দেহ মন চুই গইছেহি,
তুমি তুমি গোন্ধোৱা মোৰ দেহ্ত পৰি
চিঞৰি  উঠিছে সিহঁত...
''তাতকৈ যে চেচা তোমাৰ ওঁঠৰ স্পর্শবোৰ সিঁচৰতি হই আছে মোৰ দেহত''
সেইজাক মৰম আজিও ৰাখিছো
সযতনে মোৰ বুকুৰ মাজত................।

চাওঁতে  চাওঁতে বৰষুনজাক নাইকিয়া হই গল,
কিন্তু মইযে তিতিয়ে আছো,
আৰু আজীৱন তিতি থাকিম,
কিয়নো...

স্মৃতিৰ বৰষুণজাক যে সদায় আহে
মোক তোমাৰ মৰমৰ সেই চেচা পৰশ দিবলে..................................॥

মই তোমাৰ কবিতা হ'ব বিচাৰিছিলো !!!!

মই তোমাৰ কবিতা হব বিচাৰিছিলো !!!!
মই নীৰৱে তোমাৰ
ৰঙা দুটি ওঁঠৰ পৰা নিগৰি অহা
প্রতিটো শব্দ হ'ব বিচাৰিছিলো !!
মই তোমাৰ কবিতা হ'ব বিচাৰিছিলো !!!!
কিন্তু................
নোৱাৰিলো,
হয়,নোৱাৰিলো
মই তোমাৰ একোই হ'ব নোৱাৰিলো,
তুমি তোমাৰ সকলো শব্দই স্তদ্ধ কৰি দিলা,
আনকি হৃদয়ৰ স্পন্দনও মই হ'ব নোৱাৰিলো।

স্তদ্ধ হই গ'ল এদিন সেই স্পন্দন
মোৰ হ'ব গই গই....
মাথোঁ মৌনতা আহি ৰই গল বুকুৰ আকাশত।
আৰু যে কেতিয়াও শুনা নগ'ল
বৰষুণৰ শব্দ তাত,
আৰু যে কেতিয়াও
সেউজী নহল নিসংগ বুকু।

অথচ
তুমি কিন্তু কবিতা লিখিলা ,
মই নজনাকইয়ে!!!
মই নজনাকইয়ে মোৰ জীৱনত ,
মৌনতাৰ ভাষাত ,
তুমিহীনতাৰ কবিতা লিখি গ'লা.....

তুমি চিন্তা নকৰিবা,
তোমাৰ সেই অন্তিম আৰু শেষ কবিতাৰ স্মৃতি হই
আজিবন ৰই থাকিম
মৌন কবি হই,
আজিবন ৰই থাকিম
মৌন কবি হই...........॥

তোমাক চোৱাৰ হেঁপাহ জাগিছে,,,

তোমাক চোৱাৰ হেঁপাহ জাগিছে,
নীলা বৰষুণজাক আকৌ নামিছে,
যেন তোমাৰ মৰমহে বৰষিব ধৰিছে,
হৃদয়ৰ বিৰিণাত তুমি নামৰ
ধুনীয়া ফুলপাহ ফুলিছে,
তোমাক চোৱাৰ হেপাহ জাগিছে।

মতলীয়া বতাহজাক আকৌ বলিছে,
পাখি লগা মন তোমালে বুলি উৰা মাৰিছে,
দূৰণিত  ক'ৰবাত বেলিটো
জোনাকলৈ বুলি বাট এৰি দিছে ,
তোমাক চোৱাৰ হেপাহ জাগিছে।

সকলো 'মোৰ'বোৰ 'তোমাৰ',
আৰু 'তোমাৰ'বোৰ 'মোৰ' কৰি দিয়াৰ ,
সেই নিবিড় সন্ধিয়াজাক আকৌ নামিছে,
লাহে লাহে জোনাকে মন আকাশ ছানি ধৰিছে,
দুচকু আতুৰ হই উঠিছে,
তোমাক চোৱাৰ হেঁপাহ জাগিছে।
তোমাক চোৱাৰ ..........হেঁপাহ জাগিছে ।॥